Waarom ik fotografeer...

Na een tijdje gestopt te zijn met mijn werk in de zorg vanwege de geboorte van onze tweede dochter, besloot ik mijn hart te volgen en te doen waar ik echt gelukkig van word: fotograferen. Het vastleggen van kostbare, echte momenten en het betekenisvol zijn voor anderen is mijn passie geworden. Door beelden te maken van de alledaagse dingen die nu zo normaal lijken, maar later enkel een herinnering zijn geef ik mijn klanten echt iets van waarde. Een speech van een vader op een bruiloft die nu zo vanzelfsprekend lijkt, maar wanneer de vader overlijd opeens foto met heel betekenis is. Of koekjes bakken met je kinderen. Een gewoonte, maar wanneer de kinderen 18 zijn zullen ze dit niet zo snel meer doen.
Ik ben dankbaar voor het pad dat me naar dit prachtige beroep heeft geleid en ik kan niet wachten om meer mensen blij te maken met de beelden die ik maak.

Van kleins af aan voel ik de behoefte om mijn dierbaren vast te leggen op beeld. Als kleine dreumes verloor ik mijn opa. Hoewel ik hem niet echt kende, voelde ik op belangrijke momenten in mijn leven een zekere droefheid en miste ik hem enorm. De verhalen, foto's en mijn knuffelbeer van hem waren mijn enige verbinding met zijn bestaan. Ik realiseerde me al op jonge leeftijd dat beelden een persoon levend konden houden. Uit angst om mijn dierbaren te verliezen, had ik een diepgewortelde behoefte om hen op beeld vast te leggen. Als kind liep ik altijd rond met een wegwerpcamera. Hoewel de meeste foto's natuurlijk mislukten, heb ik nog altijd een paar goede beelden die mij weer terugbrengen naar die tijd.

Later kocht ik een digitale camera en vlak voor de geboorte van mijn oudste dochter schafte ik mijn eerste spiegelreflexcamera aan. Ik wilde alle bijzondere momenten van mijn kind vastleggen en besloot een cursus basisfotografie te volgen. Dit bracht mij zoveel plezier en ik merkte dat anderen ook gelukkig werden van mijn foto's. Steeds vaker realiseerde ik mij dat mensen echt wat aan mijn beelden hadden.